Mt. Cook en de vallende ster
Daar ligt ze dan, de mt. Cook. Één van de plekken in Nieuw Zeeland waar ik naar toe moet.
Na zo’n zes weken op mijn fiets door Nieuw Zeeland kom ik er op een woensdagmiddag in februari eindelijk aan.
Ik heb een camping gevonden op zo´n twintig kilometer
afstand van de berg.
Al de hele dag zie ik tijdens het fietsen de mt. Cook met me mee bewegen. Het begint rechts van me en de laatste twee uur op mijn fiets verschijnt ze recht voor me. De weg ernaar toe is prachtig mooi en ik stop wel een keer of tien om filmpjes en foto’s te maken.
Als ik wakker word op donderdag ochtend en na het doen van mijn yoga oefeningen ben ik er klaar voor. Ik fiets op mijn gemak naar de plek waar de wandeling zal starten.
Ik wil rustig aan doen vandaag aangezien dit mijn rustdag is.
Maar ook vandaag op mijn rustdag fiets ik twintig kilometer heen en twintig kilometer terug. Niet echt heel rustig. Ik schat in dat het mij anderhalf uur duurt om er te komen, ook vandaag stap ik weer regelmatig van de fiets af omdat er foto’s gemaakt moeten worden.
De wandeling is vrij makkelijk waar ik wel blij mee ben. Veel mede toeristen lopen de zelfde hike als ik, het is een drukke dag volgens mij. Halverwege kom ik per toeval Valentine tegen, die mij herkent aan mijn Grijs rode renschoenen. Valentine is een Franse jongen van begin twintig die ik tijdens mijn reis in Nieuw Zeeland al een paar keer ben tegen gekomen. Zo hebben we onder andere samen de mt. Taranaki op het Noorder eiland beklommen. Ik wist dat hij op het zuidereiland zou zijn rond deze periode, maar elkaar hier treffen is puur toeval. We vervolgen samen de wandeling en komen aan bij de voet van de mt. Cook.
De prachtige reusachtige berg die zelfs met de bijna 25 graden sneeuw op de toppen heeft. Sterker nog in het meer voor de berg liggen zelfs een aantal ijsschotsen in het water. Wanneer we terug zijn bij het begin van de trek besluiten we nog even een drankje te gaan doen. Een vriend van Valentine sluit ook aan en zo zien we met een glas bier in de hand de zonsondergang die werkelijk prachtig is. We spelen een potje poolbiljart en bestellen pizza’s en na het zoveelste potje bier besluit ik dat het goed is geweest.
Ik besef me dat ik nog twintig kilometer moet fietsen om terug bij de camping te komen. Ik neem afscheid van Valentine en zijn vriend en stap op mijn fiets. Het is nog licht maar ik weet dat de schemer snel zal inslaan. Gelukkig heb ik goede verlichting op mijn fiets, zelfs op mijn witte helm heb ik aan de achterkant een lampje gemonteerd. Halverwege de terugweg kijk ik nog eens om en zie ik voor de laatste keer de toppen van de indrukwekkende mt. Cook.
Ik stop en maak voor de laatste keer nog een aantal foto’s. Lichtelijk aangeschoten besef ik dat dit een zeer bijzonder moment is. Ik ben helemaal alleen op de weg en geen enkele auto passeert me.
Ik geniet van de laatste blikken op de berg en als ik omhoog in de lucht kijk zie ik de helderste sterrenhemel ontstaan. Inclusief de steelpan, grote beer en de Melkweg, het is adembenemend mooi.
En dan op het moment dat ik weer op mijn fiets stap en me realiseer dat het inmiddels echt pikkedonker is, valt er een vallende ster. Ik kan het gewoon niet geloven dat dit hier allemaal voor mijn ogen gebeurt en moet bijna huilen van geluk.
Ik sluit mijn ogen en doe een wens. Uiteindelijk doe ik twee keer zolang over de rit dan ik van plan ben maar het is het me allemaal waard. Eenmaal terug op de camping trek ik nog één koud blikje bier open en geniet op een bankje na van deze bijzondere dag. Een heerlijk “rustdag” met aan het eind die prachtige vallende ster die recht voor mijn ogen omlaag viel.